LEUKER DAN VALLÅKRATRÄFFEN

Door omstandigheden besloten we vorig jaar niet op vakantie te gaan, maar rondom huis te blijven, met zo nu en dan een dagje uit. We hadden allemaal genoeg te doen, dus was niemand al te zeer teleurgesteld, zeker onze jongste zoon niet. Die weet zich sowieso altijd prima te vermaken. Op een zomerse zaterdagochtend maakte ik hem wakker. “Kom op, we gaan er even tussenuit”, zei ik, zonder al te veel weg te geven. “Pak je pyjama en je tandenborstel en wat je verder nodig hebt. We blijven een nachtje weg.” Hij graaide in no-time zijn spullen bij elkaar en stond binnen een paar tellen beneden aan de ontbijttafel, met zijn rugzak om zijn schouder en een grote grijns op zijn gezicht. Er hing een vraagteken boven zijn hoofd. Wat zouden we gaan doen? Ik was nog even druk met boterhammen smeren voor ons lunchpakket en daarna konden we weg.

Toen hij langzamerhand doorkreeg dat we richting Duitsland reden, begon hij te raden en kwam hij al heel snel achter de bestemming. Hierom had hij al talloze keren gevraagd. Na een paar uur rijden bereikten we de Nürburgring in Nürburg, in de deelstaat Rijnland-Palts. Honderd jaar geleden begon de aanleg van het circuit rond het dorp en het gelijknamige middeleeuwse kasteel in de Eifel. De opening was in 1927. Tussen 1951 en 1976 werden er 21 Grand Prix-wedstrijden gereden, niet altijd met een goede afloop. Het circuit dankt mede hieraan zijn bijnaam “De groene Hel”. Autoliefhebbers komen van heinde en verre, vaak georganiseerd in groepsverband, voor de achtervolging op de (tol)weg.

Onze jongste zoon, autospotter in hart en nieren, keek zijn ogen uit toen hij het beroemde circuit zag. De verrassing was nog niet voorbij: ik had voor ons tweeën een kamer geboekt in een luxe viersterrenhotel met uitzicht op de Nordschleife, het oorspronkelijke achtbaandeel van de Nürburgring. Toen we onze kamer binnengingen, hoorden we direct al het gebrul van auto’s. Zoonlief rende naar het balkon om te kijken. Hij wist al dat er testritten werden uitgevoerd op het circuit; voor een jongen die gek is op auto’s is dat helemaal geweldig. De rest van de dag brachten we door met wandelen langs het parcours, praatjes maken met andere kijkers, foto’s maken en kijken naar de bolides die langsraasden. Na een lange dag vol actie aten we al napratend in het hotelrestaurant. Nog beter dan het lekkere eten smaakte mij de verrassing die ik onze jongste zoon had bezorgd. Hij zei: “Pap, dit is nog leuker dan het Vallåkraträffen!”

( Column #43 | Volvodrive Magazine | nr. 85 / 2025 )

MARINUS BROUWER

Is gedreven lakspecialist, ondernemer en woordensmid. Met veel slagvaardigheid en woordspelingen uit hij op social media als autoriteit op zijn gebied zijn passie voor glans, tevens de naam van zijn onderneming. Als je hem niet in zijn werkplaats vindt, werkt hij op locatie bij de klant. Als “knight in shining armour”, mag je wel zeggen, want zijn lakherstellende behandeling redt autolevens. Zijn diepzwarte, soepel rijdende Volvo V70 R is een hoogglanzend visitekaartje en heeft een extreem hoge aaibaarheidsfactor, maar Brouwer hashtagt: “#eyesdontleavefingerprints”. Met andere woorden: “Alleen kijken, niet aankomen!” Hij schrijft op deze plek over Volvo, autoverzorging, passie voor glans, het leven en de rest.