DERTIG KILOMETER

Iedere keer dat ik mijn fiets wilde pakken, was ‘ie weg. Onze oudste zoon krijgt inmiddels een aardig postuur. Zijn oude fiets werd te klein. Vanwege zijn lange benen pakte hij mijn fiets. Nou vond ik dat eerlijk gezegd niet zo heel erg. Ik ben redelijk gemakzuchtig. Alles wat ik met een auto kan doen, doe ik met een auto. Snel, comfortabel en veilig. Onze Seicento is een prima stadsauto, boodschappenauto en korteafstandsauto. Mensen die ook klein rijden, snappen me. Ik ben gewoon een beetje vergroeid met dit autootje. Toch zeurde een stemmetje in mijn achterhoofd steeds dat het de hoogste tijd was wat meer aan gezonde beweging te gaan doen.

In coronatijd begon ik met rondjes lopen. Tja, want veel was er niet te doen en van dat stilzitten werd ik knap lamlendig. Inmiddels loop ik dankzij corona nu bijna iedere avond een rondje. Ik deed nog steeds te veel met de auto. Met de huidige brandstofprijzen is het geen gekke gedachte die ieniemienie kleine stukjes op de fiets te gaan doen. Dus ik ging zoeken naar een fiets. Via Marktplaats vond ik een mooie. Niks elektrisch. Gewoon nog een normale ambachtelijke fiets en van degelijke makelij.

Ik reed naar Zwolle. Daar stond ‘ie. Ik probeerde hem uit. De fiets reed goed. Het zadel wiebelde wel een beetje. De aardige verkoopmeneer stond al klaar met een stuk gereedschap om het zadel vast te draaien. “Zo goed?”, vroeg hij. Ik probeerde ’t nog een keer. “Nee”, zei ik, nog wiebelend op de fiets. Hij draaide het zadel nog vaster. “En nu?”, vroeg hij met een toon van: nu moet het goed zijn. ”Eh… nee”, zei ik heel voorzichtig, terwijl ik naar zijn gezicht keek, dat nu niet zo heel harmonieus meer stond. “Hhmpf”, zei hij een beetje geagiteerd.

Zijn vrouw had de oplossing. “Wilt u misschien een kopje koffie, meneer Brouwer?” Dan kan mijn man rustig even sleutelen zonder dat wij er met onze neus bovenop staan tot het zadel goed zit.” Ik kreeg een zalige tuinstoel en een lekker bakje koffie. De fiets kreeg een ander zadel en toen ik het weer probeerde, zat het zadel prima en ook nog eens goed vast. De meneer keek nu dik tevreden en wilde nu ook koffie. We hebben zelfs nog een kopje koffie genomen, omdat we nu gezellig met z’n drieën aan de praat raakten. Leuk, die ontmoetingen via Marktplaats. De dag daarna regelde ik in Dronten een betere fietsendrager. Ik was nu helemaal klaar voor een sportieve prestatie.

Een paar dagen daarna was het koud en het miezerde. Ik had afgesproken een rondje te gaan lopen. Ik moest wel eerst naar het startpunt rijden. Ik pakte de autosleutels en mijn jas en sloop héél zachtjes naar de achterdeur.

“Ga je lopen, schat?”, vroeg mijn vrouw vanuit de voorkamer. “Ja… ah”, zei ik. “Waarom hoor ik dan gerammel van autosleutels?”, vroeg ze. “Het regent”, zei ik. “Ik wilde de auto pakken”. “Niks ervan”, zei mijn vrouw. “Dat is een klein beetje miezer. Bovendien, je hebt dat ding toch om een reden gekocht? Je gaat mooi met de fiets”. In de meeste discussies heb ík natuurlijk gelijk. Nu kon ik, heel ruimhartig, voor deze keer de eer wel aan haar geven. Ik liet de autosleutels op tafel liggen en ik stapte op de fiets richting Penningkruid. Ik kan met veel trots vertellen dat ik al een paar minitochtjes heb gefietst en in totaal mijn eerste dertig kilometer erop heb zitten.

( Stadscolumn #52 | 28 februari 2023 )

“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”

Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.

De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!