STORMCADEAUTJE
Code geel was aangekondigd en ik had de schutting voor de zekerheid al vastgezet met spanbanden. Een buurman grinnikte er om. Ik grinnikte met hem mee. Ik moet eerlijk zeggen, geen idee of spanbanden echt wat uithalen tegen een wind met orkaankracht. Maar ik heb de schutting ooit zelf geplaatst en ik was er nog niet aan toe om ‘m als de toren van Pisa scheef te zien eindigen, of nog erger, te zien vallen. Ik moest iets doen. Dan zou ik, mocht de schutting toch omvallen, in ieder geval weten dat ik er alles aan had gedaan om ‘m daarvoor te behoeden. De tuin had ik al leeggeruimd zodat er geen rommel over het terras of richting de planten of ramen kon schuiven.
Buiten trad de schemering in. Wij zaten lekker warm en knus binnen met de verwarming, de lichten en de televisie aan. Gezellig! De storm begon. De regen viel met bakken uit de lucht en de planten in de tuin zwiepten steeds harder heen en weer. In plaats van voor de televisie stonden onze jongens voor het raam te kijken naar het gezwiep van de bomen. Ineens wees mijn jongste: “Pap, mam, kijk nou eens, wat is dat?” Een donkere vlek zat rechts op de schutting. Ik probeerde te focussen in het schemerdonker. Ineens zag ik het ook.
“Verhip, kijk nou, dat is een uil jongens”. Wat gaaf! Zat er ineens echt een kanjer van een vogel op de schutting. Hij zag er, voor zover we dat in het schemerdonker konden zien, een beetje verdwaasd uit zoals hij daar ineens op het randje zat. Ik vermoed dat de door mij toegevoegde spanbanden aan de schutting hem onbewust meer zekerheid gaf in deze storm dan al die zwiepende bomen en dat hij er daarom voor koos even uit te rusten op deze schutting. Eventjes maar. Toen ging hij weer. En wij? Wij voelden ons zeer vereerd. Wat een mooi stormcadeautje.
( Stadscolumn #61 | 30 november 2023 )
“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”
Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.
De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!