KAMPER SCHATTEN
Onze jongste zoon had een leuk idee voor zijn verjaardagscadeau. “Ik wil magneetvissen pap”, zei hij. Ik dacht meteen aan zo’n uitvouwbaar rechtopstaand aquarium van papier dat vroeger bij opa en oma stond. Met papieren vissen met punten er op en met kleine stukjes metaal bij hun vissenmondje en een plastic hengeltje met een magneetje waarmee je de vissen naar boven hengelt. “Magneetvissen?” Ik keek hem aan. “Weet je dat zeker?“ Ik vond magneetvissen vroeger maar een saai spelletje. Zo’n hobby als magneetvissen had ik echt niet achter hem gezocht. Die belangstelling heeft hij waarschijnlijk van zijn moeder, dacht ik meteen. In ieder geval niet van mij.
Al snel werd me duidelijk dat magneetvissen anno nu een iets andere betekenis heeft dan het saaie kinderspelletje van toen. Hij vroeg een flink formaat magneet voor zijn verjaardag en daarmee zou hij gaan hengelen naar… ? Joost mag het weten. Hmmm. Dat klonk al een stuk avontuurlijker dan de ouderwetse papieren hengelversie die ik eerst voor ogen had. Misschien leek onze jongste toch wel meer op mij. Als buitenbanjeraar heeft hij waarschijnlijk mijn jagers-verzamelaar-gen geërfd zullen we maar zeggen.
De eerste keer dat hij ging magneetvissen wilde ik wel graag mee om te kijken wat dat precies inhield. De magneet werd uitgegooid en zat “klonk” ergens aan vast. Tot mijn verbazing hengelde hij met zijn vriendje samen in rap tempo het éne na het andere item naar boven. Ik snap wat er zo leuk aan is. Het is iedere keer weer spannend te kijken wat er deze keer aan de magneet hangt.
Onze zoon heeft strikte instructies mocht hij pistool of granaat lijkende dingen naar boven halen. Je weet maar nooit. Maar tot nu toe is dit gevis best een lucratieve hobby gebleken. En tevens een beetje zelfscholing met betrekking tot economie en de waarde van dingen. Hij kijkt namelijk samen met zijn vriendje op internet om de dagwaarde te bepalen van de dingen die ze naar boven halen.
Ik heb nooit geweten dat er nog zóveel schatten te vinden zijn. En dit is nog maar de eerste archeologische laag waarschijnlijk. Inmiddels staat in onze achtertuin: een step, stukken fiets, een naar vis stinkende tas met kapotte hengels plus visparaplu en een héle hoop oud ijzer. De verzameling neemt inmiddels behoorlijke vormen aan. Ik hoop niet dat ons zoontje voor zijn volgende verjaardag een metaaldetector wil.
( Stadscolumn #46 | 31 augustus 2022 )
“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”
Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.
De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!