DE GROTE M

Na een bezoekje aan mijn ouders, op gepaste afstand achter in de tuin, rijd ik samen met on jongste zoontje terug naar Kampen. We blèren heerlijk hard samen met Nederlandstalige radio hits mee. Hij wordt steeds baldadiger en dan weet ik al hoever het is. Zijn bloedsuiker zakt. Kortom; er moet weer snel iets te eten in. Nu ben ik niet vies van een patatje of een lekkere Angus beef burger, maar ik ken onze jongste. Zodra er een gigantisch grote M langs de snelweg in beeld komt, zeurt hij net zo lang over Mac menu’s tot ik het woord patat en nuggets en big mac niet meer kan horen. Lezen is (nog) niet zijn meest favoriete hobby maar het Mac menu leest hij met genoegen! Mijn vrouw en ik proberen dit natuurlijk te voorkomen door een tas met een stapel volkoren boterhammen, komkommers en een appel mee te nemen, maar net als ik kan hij stevig bunkeren en was hij voor de middag al door de gezonde voorraad heen. Die enorme stapel boterhammen blijft trouwens nooit plakken want we zijn allebei zeer actief en we hebben een dusdanig snelle stofwisseling dat alle calorieën ter plekke worden verbruikt. Waardoor we in ieder geval langer doen met onze skinny jeans dan met een enorme voorraad eten.

Wetende dat er een big M aankomt op links, wijs ik alvast naar rechts. ”Moet je daar eens kijken, dat lijkt wel een enorme draak”, wijs ik naar een apart gevormde wolk aan de rechterkant. Maar onze jongste aandachtsboog is vrij kort en de wolk kan hem niet bijzonder boeien. Ik wijs nog naar een gebouw rechts waarop de zon weerspiegelt en naar een oldtimer rechts vlak naast ons. Dan ineens een fabrieksnieuwe witte Polestar 2, ook rechts van ons, maar helaas hij vertikt zich te laten afleiden. “Kijk pap”, zegt hij en wijst naar de M, die inmiddels steeds sneller in beeld komt. “De grote M”! Hij kijkt me opgetogen aan met een blij hoofd en met de allerliefste puppy-ogen en hij slikt. Hij proeft de nuggets al zo te zien. Na een intensieve werkweek en een minstens zo intensief familiebezoek besluit ik het gezeur een keer voor te zijn en ik neem de afrit richting de grote M. Even later zit hij gelukzalig aan een Mac menu en kijkt me aan. “Je probeerde dat ik de andere kant op keek, hè pap? Zodat ik de grote M niet zag.” Er komt een moment dat kinderen hun ouders beter kunnen beduvelen dan andersom en op dat punt zijn we toch weer sneller aangeland dan ik verwacht heb, bedenk ik mij, terwijl ik genietend een patatje in de fritessaus doop. “Morgen weer groenten, hè pap?!”, helpt hij mijn slechte geweten vast een beetje.

Terug in de auto en onderweg naar huis valt hij meteen in slaap. Ik probeer alvast te bedenken hoe ik dit snackmenu na de onlangs vastgestelde “grote groenten afspraak” aan mijn vrouw ga uitleggen. Leeservaring opdoen met het Mac Donalds menu? Ja, dat is wel een aardig goed argument denk ik en terwijl ik naar het gebabbel op de radio luister en naar het rustig ademen van ons jongste zoontje volg ik de borden weer naar huis.

( Stadscolumn #16 | 14 oktober 2020 )

“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”

Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.

De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!