WEG INTIMITEITEN
Sinds 2017 is er een beweging ontstaan die de schaamtecultuur doorbrak van het naar buiten treden met ervaringen van ongewenste intimiteiten. U heeft allemaal wel van deze beweging gehoord als de #metoo. De verhalen waren soms schrijnend. Een andere keer schromelijk, maar de beweging heeft in ieder geval iets veroorzaakt in de manier waarop we in de maatschappij met elkaar omgaan.
Daarom wil ik het nu graag met u hebben over ongewenste intimiteiten in het verkeer. Ik schets even een beeld: een Mini Clubman gesandwicht tussen haar twee schurende buren, een Golf en een Peugeot, waarbij de eigenaar van de Clubman alleen nog via het linker raam of de achterkant naar binnen kan als hij opa en oma op zondagmiddag nog in het verzorgingshuis op wil kunnen zoeken. En dit is nog stilstaand verkeer. Maar mensen, bumperkleven is van een dusdanige grensoverschrijdende intimiteit dat het tijd wordt dat deze ervaringen mondiaal naar boven komen.
Waarom zou je je eigenlijk zo opdringen aan je voorganger? Haast? We wonen in Nederland. Het is niet zo, dat je dagen moet rijden met een postkoets om ergens te komen. Zo’n klever mag van mij, als het haalbaar is, gelijk voorbij en inhalen. Maar helaas zal het even verderop met anderen waarschijnlijk weer gebeuren. Kop- en staartbotsingen worden voor een groot gedeelte veroorzaakt door bumperkleven. Een noodzakelijke remactie van de voorganger veroorzaakt dat de klever zelf niet meer op tijd een noodstop kan maken.
Helaas is dit vaak nog niet de ervaring waardoor het bumperkleven wordt afgeleerd. Ik zeg rijbewijs afnemen en een jaar verplicht rijden in een brom- of scootmobiel, een cursus mindfulness en isoleercel met zware opleiding zen meditatie. En spookdorp verkeerspark Assen nieuw leven inblazen opdat klevers weer leren hoe je veilig moet rijden.
( Stadscolumn #40 | 31 maart 2022 )
“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”
Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.
De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!