THUISKOMEN
Onlangs bevond ik me in het zuiden van het land, waar ik net een detailopdracht uitvoerde. Na een lange dag was ik op weg naar huis en zag ik al in de verte de windmolens langs de N50. Ze staan opvallend en majestueus in het landschap en draaiden flink op de kracht van de wind. Een mooi plaatje zo met het avondrood op de achtergrond. Ik wist dat ze namen hadden, de windmolens bedoel ik. Dus ik besloot deze keer de tijd te nemen er beter op te letten.
De eerste windmolen die ik passeerde, draagt de naam “Faith”: vertrouwen. Mooi. Vertrouwen dat de wind de goede kant op blijft waaien. Vertrouwen dat alles goed blijft komen. Goed idee, wat moet je anders. Je kunt niet de hele dag bezig zijn met alles wat mis kan gaan. Als je geen geloof hebt dat alles uiteindelijk goed komt, doe je waarschijnlijk niet veel moeite meer om nog iets van het leven te maken.
Op naar de volgende. Wat staat daar? “Hope”. Kijk, hoop, ook mooi. Stel dat je wat weinig vertrouwen hebt dat iets goedkomt, kun je er in ieder geval op hopen dat je nog vertrouwen krijgt en dat alles daarna goed komt. Hop de volgende. Windmolen nummer drie “Peace”. Ja, wat kan ik zeggen. Mee eens! Vrede op aarde zou het aardse bestaan een stuk gezelliger maken. En als je iedere dag naar het nieuws kijkt, is hoop op vrede goed om standaard te hebben. Vooral voor degenen die zich middenin het slechte nieuws bevinden. Zonder hoop houd je dat niet vol!
Naarmate ik steeds dichter bij Kampen kwam, zag ik de laatste molen boven het landschap uitsteken. Deze is genaamd: ”Love”. Liefde, ja, dat is een prima naam om op de wind te verspreiden. Daar kunnen we nooit genoeg van hebben.
Na de laatste windmolen ben ik al praktisch in Kampen. Het is gek. Faith, Hope, Peace en Love staan op een rij sinds… wanneer? April 2021? Maar toch doen ze zo heel vertrouwd aan alsof ze er al jaren en jaren staan. Dat, als ik ze in mijn blikveld zie opdoemen, als ik op huis aanrijd, ik het gevoel krijg van thuiskomen.
( Stadscolumn #57 | 31 juli 2023 )
“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”
Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.
De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!