OPVOLGER

Onze jongste zoon zocht een ééndaagse stageplek voor school. Lang en ver hoefde hij niet te zoeken. “Pap, mag ik bij jou stage lopen?”, vroeg hij. “Ja hoor jongen, kom maar.”

’s Ochtends lagen er twee broodtrommels klaar en in plaats van op de fiets stapte jongste zoon naast mij in de auto. “Ik ben er klaar voor pap!” Mooi zo. Ik reed naar de Installatieweg. Hij stelde die dag geïnteresseerd vragen, hielp met alle klusjes waar extra handen nodig waren en ging lekker aan de slag met de opdrachten die ik hem gaf. Hij leerde een beetje over auto’s handmatig wassen, kleien, schuren en machinaal polijsten. Tijdens de lunchpauze kon hij al aardig meekletsen met de aanwezige monteurs aan de eettafel. Al met al was de dag behoorlijk intensief. Langzaam maar zeker zag ik dat hij in de middag al behoorlijk moe werd.

Nu moet je weten dat de datum waarop de stage plaatsvond redelijk dicht na het herstel van onze jongste zoon was van een ernstige coronabesmetting. Man wat heb ik me ontzettend veel zorgen gemaakt in die tijd. Hij was zo verschrikkelijk ziek en hij herstelde maar niet. Hij kon een poos niet naar school. Gelukkig is er met hulp van de fysiotherapeut en door ademtherapie in de loop der tijd aardig wat verbeterd. Maar dat heeft wel maanden geduurd.

De school had al aangegeven dat er van onze zoon werd verwacht dat hij de hele dag op de stageplek aanwezig zou zijn. “Ja hoor”, dacht ik. Ik heb hem om 15.00 uur naar huis gebracht. Hij had wat mij betreft genoeg gedaan. Hij was bekaf. Maar, oh wat was het een feest voor mij die dag om zo’n geïnteresseerde stagiair in mijn werkplaats te hebben.

Onze jongste zit ondertussen al hoog en breed op zijn nieuwe school en is gelukkig (al was het heel langzaam) weer helemaal hersteld van corona. Hij heeft weer praatjes voor tien en genoeg lucht en energie alles te doen wat een jongen van die leeftijd hoort te kunnen doen. Hij denkt bovendien leuk mee over auto’s, detailing, marketing en sociale media. Wat me voorzichtig doet hopen dat hij misschien genoeg interesse heeft gezellig een poosje in de zaak te komen werken als hij klaar is met school. Of dagdroom ik wel eens, misschien zelfs als opvolger. Wat mij betreft is er plek. Want ik weet niet wie de stage die dag leuker vond. Onze zoon of ik.

( Stadscolumn #59 | 30 september 2023 )

“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?”

Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel natuurlijk. Je ontwikkelt een “oor” voor het Kampers dialect als je hier wat langer woont. Inmiddels kan ik zeggen dat ik er “ene” ben van Passie. Ah denkt u misschien, dan heeft ie het toch niet goed begrepen. Jawel hoor! Bij gebrek aan een Kamper familiestamboom heb ik mijn bedrijf Passie voor Glans tot Kamper stamboom uitgeroepen.

De meeste autoliefhebbers weten wie ik ben en als ze het nog niet weten, moeten ze maar gauw mijn website verder bezoeken. Ik uutprakkezeer voor u regelmatig een mooi “stukkien” over Kampen, over auto’s en wat me verder nog te binnen schiet. De inspiratie komt vanzelf want in Kampen gebeurt genoeg!