HET IS DE NATUUR We stonden bij Vishandel Bottenberg, mijn zoons en ik. Ieder een portie kibbeling met saus en ik nog een lekker vers “harinkie” met uitjes. Al ruim vijftig jaar staan de Bottenbergers bij het gemeentehuis én je kunt er vlakbij parkeren. Vers gebakken en gerookte vis is hier écht een begrip. Zelfs
EHBO Een aantal jaren geleden volgde ik met mijn oudste zoon EHBO-lessen. Op de woensdagavond togen wij wekelijks gezellig naar de Wilhelminalaan 20, waar we onder deskundige leiding van de juf met veel lol de EHBO onder de knie kregen. Na de mond-op-mond beademing lag de EHBO-pop er nog net zo dood bij. Dit wijden
SLOW PARKING Parkeren in Kampen. Je parkeert je auto. Je tikt de meter wakker en je wilt verder intikken om te parkeren. Oei, kenteken gevraagd. De meesten hebben dat niet direct in hun hersenpan paraat. Dus… op gepaste afstand terug naar de auto voor het kenteken. De volgende in rij begint alvast met intikken van
KENT U DAT? Je bent bijna thuis en verheugt je op een ijskoud biertje. Je rijdt langzaam richting de stadsbrug. Je kijkt een beetje om je heen, terwijl je vingers op het stuur mee tikken met de muziek. In dit geval zie je gouden wielen schitteren. Gouden wielen, toe maar. Wie heeft dat ooit bedacht?!
PROFILEREN Als Volvo-rijders zijn wij ten opzichte van andere automobilisten: ‘De beste belegger van Nederland, behoudend, traditioneel, merktrouw. We hebben aanzien. ‘Bovenstaande omschrijving las ik ooit op info.nl, geschreven in 2015. Al langere tijd zie ik profielen over Volvo-bezitters voorbijkomen. Ik vind ze eigenlijk wel vermakelijk en heb ze zelfs een poosje verzameld. Leer ik
STADSCOLUMN Eens in de zoveel tijd worden we gevraagd een briljante naam te bedenken voor bijvoorbeeld een monumentaal pand in de stad. In het verleden wilden de Kampenaren de nieuwe toren een naam geven. Na lang nadenken werd besloten. De nieuwe toren kreeg de naam: “De nieuwe toren!” De nieuwe brug dan? Daar konden de
SNUISTERUIEN Mij vallen vaak kleine details op. Zo af en toe zie ik auto’s in Kampen met op de achterkant een sticker van een visje met een bel om. “Ken je dat verhaal niet Marinus?” hoorde ik van kennissen, toen ik me afvroeg waarom die sticker. Inmiddels ben ik helemaal op de hoogte. U kent
“WÖÖR BIJ D’R ENE VAN?” Dat hoorde ik toen ik net (1995) in Kampen woonde. “Wat zeggen ze nou?”, dacht ik eerst. Later zag ik het ergens staan. Aha, zo schrijf je dat dus op zijn Kampers. Als iemand van “buitenaf” wist ik ook niet precies wat men hiermee bedoelde. Nu weet ik het wel
AANTREKKINGSKRACHT Ze staat licht gebogen over haar Volvo XC70. De knappe blondine van een jaar of 30 draait zich om als ik op haar schouder tik. Met grote ogen neemt ze me op en kijkt me aan. Ze is gekleed in een sportoutfit. Haar sporttas bungelt losjes over haar schouder. Ik stop mijn telefoonnummer in
WASSEN ZONDER WATER In mijn werkzaamheden als detailer test ik continue producten. Passie zou passie niet zijn, toch ook eens de wassen zonder water glans te testen op een deel van de diep gereinigde swirl-loze, maar ongewassen pure zwarte lak van een auto. Fabrikanten claimen immers absoluut krasvrij te wassen zonder water. Mijn bevinding met drie
EEN GOD IN HET DIEPST VAN MIJN GEDACHTEN De wintertijd komt eraan. Het schemert en ik nader mijn huis, maar het is nog nét niet donker genoeg. Onderweg zie ik aan de horizon regelmatig een glimp van Thor tussen de wolken of eigenlijk de bliksem die aan zijn komst voorafgaat. De donder veroorzaakte hij met
SAFARI Mijn jongste spruit werd negen. “Wat wil je voor je verjaardag?” vroeg ik hem. “Papa, ik wil met de Volvo onder de giraffes doorrijden.” Kortom, op safari. Je wordt maar één keer negen en als vader hoop ik zo lang mogelijk te genieten van het feit dat ik nu nog boven mijn jongens uit